کودکان مهاجر، قربانیان یک چرخه‌ی منحوس

اما آیا گنجاندن این تعاریف و مواد در لایحه به معنای حمایت اجتماعی از تمام کودکان کار و خیابان و شکستن چرخه‌ی منحوس کودکان کار افغانستانی در ایران خواهد بود؟  به ظاهر این گونه است. اما در حقیقت این فقط متن قانون است. این قانون نیاز به آیین‌نامه‌ دارد. آیین‌نامه‌ای که جزئیات را مشخص کند تا قانون قابلیت اجرا را پیدا کند. در همان ماده ۶ لایحه آمده که وزارت کشور باید کودکان بی تابعیت و بی هویت و بی مدرک را شناسایی کند و بعد به نهادهای حمایتی، آموزشی،‌درمانی یا قضایی جهت اقدامات حمایتی معرفی کند. اما مراد از اقدامات حمایتی چه خواهد بود؟ معنای این عبارت فقط در آیین‌نامه‌ی اجرایی مشخص خواهد شد.

سال‌هاست که ما با مسئله‌ی کودکان کار افغانستانی در شهرهای بزرگ ایران مواجه هستیم. سال‌هاست که مجریان قانون به شکلی ساز و کارها را طراحی کرده‌اند که چرخه‌ای منحوس شکل بگیرد. چرخه‌ای که در آن همگان نفع می‌برند و تنها قربانیان کودکان افغانستانی هستند. نکته این جاست که آیین‌نامه‌های اجرایی را همان مجریان می‌نویسند. همان مجریانی که در سال‌های گذشته به شکلی نژادپرستانه شرط حمایت از یک کودک آسیب‌دیده و در معرض خطر را تابعیت او دانسته‌اند، همان‌ها دوباره پشت میزهای‌شان خواهند نشست و برای لایحه‌ی جدید هم آیین‌نامه خواهند نوشت.

ذهن‌های کارآزموده‌ی آنان مطمئنا نخواهد گذاشت که خون ناپاک غیرآریایی (!) از اقدامات حمایتی بهره‌مند شود. مگر این‌که… مگر این‌که این مجریان ببینند که برخورداری از شرایطی انسانی فارق از ملیت و تابعیت و رنگ و نژاد خواست همگان است. مگر این که این مجریان ببینند که دغدغه‌مندان فقط برای قانون نیست که پیگیری می‌کنند، برای اجرای درست قانون هم هست که پیگیری می‌کنند. مگر این‌که این مجریان ببینند که سر و کارشان فقط با کودکان مظلوم نیست، بلکه روح‌هایی بیدار هم برای حمایت از آن‌ها داد می‌زنند و مطالبه می‌کنند.